Hiç, bildikleri hiçtir, bilmek istedikleri hiç,

Bak da gör şu cahilleri, kurulmuşlar tepesine dünyanın,

Onlardan değilsen şayet kafir derler adama

Boş ver onları Hayyam, sen bak kendi yoluna. (S. 19)



Her gün biri çıkar, başlar, benim ben demeye,

Altınları, gümüşleriyle övünmeye.

Tam işleri dilediği düzene girer,

Ecel çıkıverir pusudan: Benim ben, diye. (S. 61)



Geçip gidiyor o asude gençlik çağı

Unutmak için dikiyorum kafama şarabı.

Acı mı geldi? Böylesi gider hoşuma

Ömrümün ağızda bıraktığı tat da acı. (S. 85.)



Ne bilginler geldi, neler buldular!

Mumlar gibi dünyaya ışık saldılar...

Hangisi yarıp geçti bu karanlığı?

Birer masal söyleyip uykuya daldılar. (S. 224)



Ne diyebilirim ki sana, varlığın sırları saklı senden, benden;

Bir düğüm ki ne sen çözebilirsin, ne ben.

Bizimki perde arkasında dedikodu;

Bir indi mi perde, ne sen kalırsın, ne ben. (S. 76)